رویای من...    

((وقتی که خواب تنها راه دیدار می شود))      

امشب بجای نوشتن از رخت سر را به بالش رویا سپرده ام       

راهی دراز آمده ام تا به شهر تو،امشب برای دیدن رویت سر سپرده ام     

گفتم میان تمام سروده های خود،روزی جنون من از کاسه ی عقل لبریز می شود      

دیوانه ی درون من از فرت عاشقی،دستی به زانوی همت می زند بلند می شود    

    راهی به سمت رویای تو می شود         

راهی به سمت دیار تو می شود     

امشب شب لبریزی من است،امشب شب قیام من دیوانه ی تو است   

امشب شب هجرت فرهاد به بیستون،امشب شب سیدن مجنون به ماًمن است  

امشب تمام قلفیه ها را شکسته ام،شعرم میان تاب زلف تیره ی تو ناب می شود  

امشب به بیت و مصراع و قالب چه حاجت است،وقتی که شعر مجسم در برابر است  

دیگر از آن همه رویا برون بیا    

چشمم به در خشک شد دگر حالا بیا    

حالا بیا و جنون مرا ناب ناب کن،زلفی بیفشان و مرا خواب خواب کن 

خواب می شوم از بوی زلف تو   

حالا بیا و قافیه ها را سوار کن  

مزد و مواجب این نوکر غریب ،حالا بیا و با بوسه ی خود ادای کن  

بگذر ز کم و کاستی شعر من،این است حاصل شب زنده داریم  

شب هم به صبح می رسد اما...  

چه سود،حاصل نمی شود چیزی از شب زنده داریم.